złości. Na Wintersa, za to, co powiedział. I na siebie za to, że się tym przejęła. Oderwała w końcu wzrok od obrazu i spojrzała na przenośne łóżeczko, w którym spała Emma. Przygryzła dolną wargę. Richard ostatnio rzadko bywał w domu, przyjeżdżał też później niż zwykle. Czy nie zdarzało się to już wcześniej, kiedy miał więcej pracy? Zaczęła się nad tym zastanawiać, próbując sobie przypomnieć. Nigdy nie było aż tak źle, stwierdziła wreszcie. Nawet przed głośnym procesem Gary’ego Seneki, do którego Richard tak starannie się przygotowywał. To była ważna sprawa z mnóstwem świadków, skomplikowanym materiałem dowodowym i licznymi znakami zapytania. Jednak, uzmysłowiła sobie, nigdy wcześniej nie angażował się w politykę. Zmarszczyła brwi. Od wyborów dzielił ich ponad rok, a Richard zdołał już przekonać do swojej kandydatury lokalny oddział ,,Times Picayune’a’’ i urząd szeryfa St. Tammany. Co jeszcze zostało mu do zrobienia? Jemu i Juliannie... Kate pokręciła głową, zniesmaczona własnymi podejrzeniami, sprawdziła, czy Emma śpi, i wziąwszy torebkę, skierowała się do wyjścia. Musi się upewnić raz na zawsze. – Posłuchajcie, wychodzę na chwilę – zwróciła się do Marilyn i Blake’a. – Możecie popilnować małej? – Żaden problem. – Marilyn spojrzała jej w oczy. – Co się stało? Kiepsko wyglądasz. – Nie, muszę... muszę coś sprawdzić. – Starała się nie zwracać uwagi na minę Marilyn. – Emma w tej chwili śpi. Jakby się obudziła, dajcie jej jeść. Butelki są w lodówce. Aha, torba z pieluszkami za biurkiem. – Położyła czujnik na kontuarze. – Postaram się wrócić jak najszybciej. Chcąc uniknąć wszelkich pytań, natychmiast opuściła kawiarnię. Najpierw poszła do domu po samochód, a następnie pojechała do firmy Richarda, cały czas pocieszając się myślami, że pewnie zastanie go zakopanego po uszy w papierach. Poczuje się pewnie jak idiotka, spróbuje się jakoś wytłumaczyć, a potem z lekkim sercem wróci do ,,Uncommon Bean’’, obiecując sobie, że już zawsze będzie wierzyć swojemu mężowi. Ale Richarda nie było w kancelarii. Znała tam parę osób, więc zaczęła o niego pytać, ale nikt nie umiał powiedzieć, gdzie go można znaleźć. Zadzwoniła więc do domu, lecz po paru sygnałach odezwała się automatyczna sekretarka. Zadzwoniła też do klubu, ale bez powodzenia. Trzęsącą się ręką odłożyła słuchawkę. Pojedzie do domu. Być może Richard się zdrzemnął albo wyszedł do ogrodu. Nie zauważyła jego samochodu na parkingu, ale mogli minąć się gdzieś po drodze. Pogrążona w myślach wyszła na korytarz i zderzyła się z jedną z pracownic kancelarii. Papiery, które niosła dziewczyna, rozpierzchły się wokół niczym spłoszone ptaki. Kate zaczęła pomagać zbierać urzędowe pisma. – Bardzo przepraszam – powiedziała zawstydzona. – Strasznie się zamyśliłam. – Nic nie szkodzi, pani Ryan. Każdemu się może zdarzyć. – Czy my się znamy? Dziewczyna zaczerwieniła się aż po korzonki włosów. – Spotkałyśmy się na spotkaniu bożonarodzeniowym dla pracowników firmy. Jestem Sandy Derricks, asystentka pana Bedica. Kate uśmiechnęła się.